NSFC Fanfare Klanken Nr. 2-2016

20 HOOGTEPUNT Ondertussen loopt een groep van dertig toeschouwers achter de fanfare aan. Een van de tubaspelers vertelt dat de fanfare eind jaren negentig nog vijftig leden had, een hoogtepunt, maar hij herinnert zich ook mindere tijden. ‘Ik herinner me een concert tien jaar daarvoor op een dorpsfestival. De dirigent kwam te laat binnen en we zaten maar met acht man. Dat was toen echt koppen tellen. Gelukkig is dat nu helemaal goedgekomen.’ Waarom wordt de sector kleiner? Thijs Oud, dirigent voor zowel toporkesten, amateurorkesten en initiator van muziekscholen in Friesland, ziet ook dat er meer verenigingen verdwijnen dan bijkomen. Volgens hem ligt dat aan twee dingen. Ten eerste aan de individualisering van de samenleving. Bovendien willen mensen zich minder sterk voor het verenigingsleven inzetten. ‘Het is lastiger iets van hen te vragen: ze willen best een vereniging besturen, maar daar moet hard voor gewerkt worden. Dat willen mensen minder graag.’ Volgens Oud is dat logisch. ‘In de jaren negentig waren er veel subsidies, muziekscholen bloeiden. De orkesten waar het goed gaat, daar willen mensen zich wel voor inzetten, maar als het ergens niet goed loopt, trekken ze zich terug. Het is een vicieuze cirkel.’ Bart van Meijl, voorzitter van de KNMO, heeft zo zijn twijfels. ‘Als er een paar verenigingen omvallen, denkt iedereen: ze vallen allemaal om.’ Maar ook hij ziet dat de samenleving verandert. ‘Mensen zitten liever drie uur achter hun tablet dan op een repetitie. Daardoor’, zegt hij, ‘gaan orkesten zich anders organiseren. Sommige fuseren bijvoorbeeld, nemen een voorschot op de toekomst.’ Andere orkesten zetten volgens de voorzitter meer in op onderwijs, vernieuwende concerten, populaire muziek. ‘Het vergt maatwerk, maar je kunt als vereniging niet blijven doen wat je al veertig jaar doet: orkesten gaan zich ontwikkelen.’ Inmiddels is de dauwtrapstoet halverwege. Na een pauze met koffie, thee en jenever wordt koers gezet richting eindpunt. Vooraan lopen