Terzet-Digitaal Congres-16-mevr. A. Denekamp

TERZET 25 JAAR- DIGITAAL CONGRES 2018 3 zithouding verslechterd (Estrada, Vea 2017). Helaas hebben deze uitvindingen nog vaak nadelen: de wearables te groot of te zwaar, onhandig, of zien er ‘raar’ uit. Dit leidt tot verminderde interesse om deze te gebruiken. Smart health technology moet niet alleen een goed design hebben, het moet passend zijn bij de fysieke, psychologische en sociale voorkeuren van de gebruiker. Voor volledige acceptatie moet een wearable naadloos passen in het dagelijks leven, om zo het ‘sociaal gewicht’ te verminderen. Dit betekent dat de wearable het liefst onzichtbaar is, zodat het niet opvalt voor de buitenwereld, en past bij de specifieke wensen van de drager (Møller, Kettley 2017). Een goed voorbeeld in deze, is het product van Hellen van Rees en collegae van de Universiteit van Twente; kleding met als doel ondersteuning te geven op het gebied van gedrag, emotie en fysieke aspecten. De kleding is niet gericht op audio-, visuele of sensorische feedback zoals veel andere ontwerpen, maar het is gericht op ondersteuning vanuit het materiaal zelf. Bij het aannemen van een ongunstige houding, kan de kleding via een ingenieus blokjessysteem uit zichzelf samentrekken, om zo de houding te verbeteren (zie links in literatuurlijst). Het toegankelijke ontwerp moet dragen meer acceptabel maken. Fig. 2: Robotvest van Hellen van Rees (Universiteit van Twente) Hoe ingenieus deze concepten ook zijn, ze zijn tot op heden vaak nog eenzijdig. Want hoe vaak gaan we een vest dragen dat alleen onze houding corrigeert? En een fitbit is een adequaat middel om beweging en de hoeveelheid stappen in kaart te brengen, maar zegt niets over de toegepaste werkhouding. Zou het acceptabel zijn als de smartwatch kan communiceren met een webcam zodat de werkhouding wordt gemonitord, of bijvoorbeeld automatisch je bureau kan verhogen als het tijd is om staand te werken? Een brede toepasbaarheid is belangrijk voor het draagvlak en de effectiviteit. Zoals het vest dat ook de hartslag monitort en een seintje geeft als de hartslag lang laag is (kom in beweging!). Of als het zich daarnaast ook kan aanpassen aan de gewenste lichaamstemperatuur, en automatisch kan koelen of verwarmen (Durbhaka, 2016). Handig bij fysiek zwaar werk in wisselende weersomstandigheden. Ook kunnen concepten als deze wellicht een basis zijn voor toepassingen in de zorg, door bijvoorbeeld de ademhaling te monitoren, helpen met omdraaien in bed, of zelfs kleding dat een reanimatie kan doen. Er liggen voldoende voorbeelden op de tekentafel. Het gaat niet lang meer duren voor we dit normaal gaan vinden. Niet overbodig: het is van belang dat wearables weten wanneer ze moeten stoppen. Een vest dat de houding corrigeert moet ook pauzegebruik toelaten. Ik vind het als ergonoom van belang dat een medewerker actief zit of staat tijdens de werkzaamheden. Maar als je een broodje eet, met een collega babbelt of uit het raam kijkt, mag je gerust onderuit zitten. Differentiatie binnen de technologie is dus van belang. Want niets is irritanter dan signalen krijgen als je net even ‘offline’ wil zijn.